This will contain punjabi poetry
کالی مٹی نُور دے قصے
رب نال یاری ھُور دے قصے
سُن کے مریا دُکھ نال پُکھا
من و سلوی طُور دے قصے
رج کے روٹی دے تُو ربا
جنت تیری دُور دے قصے
ڈاھڈے ونڈ لیندے نے حصے
رہ جاندے نیں مجبور دے قصے
کوٹھی اندر سُکھ دی بولی
ویہڑے وچ مزدور دے قصے
تسبیح دے اِک اِک دانے تے
تُوں یار دا وِرد پکؤندا رو
او رُسیاء آپّے مَن جائے گا
تُوں اپنا فرض نِبہوندا رو
تُوں دِل دے شیشے وِچ رکھ لے
تصویراں اپنے یار دیاں
تُوں مار کے چاتی اپنے وِچ
نِت یار دا درشن پاؤندا رو
چھڈ چُھوٹے وِرد وظیفے نُوں
اودے عِشق دا قاعدہ پڑھیا کر
جگ پانویں کافر کیندا رئے
تُوں ایہو سبق پکؤندا رو
او بولے پانویں نہ بولے
اے مرضی اودے دِل دی اے
سِر رکھ کے یار دے قدماں تے
تُوں سجناں سِیس نوؤندا رو
جئے بندیا تُوں کُج کھٹنا اے
بس اِک دا ہو جا چُپ کر کے
تُوں لگ کے آکھے لوکاں دے
ناں ایویں وقت گواؤندا رو
جئے تک لیا سوھنے اِک واری
تینوں منزل مِل جائے گی
تُوں اَتھرو اودیاں یاداں دے
نِت اکھیاں وِچ سجؤندا رو
ناں میں پُورے کپڑے پاواں
مُنڈیاں ورگے وال کٹاواں
بِنا نکاح دے خَصم بناواں
شرم حیاء میں رکھاں فرضی
میرا جِسم تے میری مرضی
دِن دیہاڑے موجاں لُٹاں
بچہ جَم کے رُوڑی سُٹاں
شرح دے بھانویں جُنڈے پُٹاں
میں نی من دی کِسے دی عرضی
میرا جِسم تے میری مرضی
مغرب دی تہزیب چلاویں
گندے مندے نعرے لاویں
پی شراباں گھر نوں آویں
نئیں چلنی ایتھے مرضی ورضی
میرا جسم تے میری مرضی
لاج دی بیڑی کانوں روڑھیں؟
بے حیائیاں کیوں نا چھوڑیں؟
دوزخ ول کیوں آپے ای دوڑیں؟
کاہدی تینوں ایہہ خودغرضی؟
دسدا ای مِرزا حُکم ربانی
ناں کر نبی دی نا فرمانی
صدا نی رہنا حُسن جوانی
ہُن کر لے توبہ چَھڈ لاغرضی
رب دا حُکم تے رب دی مرضی
میڈا حال ثبوت هے اجڑن دا
آغاز وی میں انجام وی میں
بندے جانڑدے هن پہچانڑدے نئیں
مشہور وی میں گمنام وی میں
اوہ نئیں ملیا، مت مل گئ ہے
کامیاب وی میں ناکام وی میں
میڈے “شاکر” گناہ هن گردن تائیں
معصوم وی میں بدنام وی میں
ہوندی پیار دی کھیڈ مُقدراں دی
کوئی جیت ویندا کوئی ہر ویندا
اے جھیل غماں دی نئی مُک دی
کوئی ڈُب وینڈا کوئی تر ویندا
آساں دی گُھمن گھیری وِچ ، اسی وقت گُزاری جانے آں
اے زِندگی تے جُوا اے ، اسی جان کے ہاری جانے آں
Leave a Commentﺳُﻮﻟﯽ ﺍُﺗﮯ ﭼﮍﮬﻨﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﺷﺎﻡ ﺳﻮﯾﺮﮮ ﻣﺮﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﻣُﻨﮧ ﺗﮯ ﮨﺮ ﮐﻮﺋﯽ ﮐﺮ ﻟﯿﻨﺪﺍ
ﯾﺎﺩ ﺩِﻻﮞ ﻭﭺ ﮐﺮﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﺷﻤّﻊ ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﮧ ﮨﺮ ﮐﻮﺋﯽ
ﻭﺍﻧﮓ ﭘﺘﻨﮕﺎﮞ ﺳﮍﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﻏﯿﺮﺍﮞ ﻧﺎﻝ ﺗﮯ ﮨﺮ ﮐﻮﺋﯽ ﻟﮍﺩﺍ
ﻧﻔﺲ ﺍﭘﻨﮯ ﻧﺎﻝ ﻟﮍﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﮨﺮ ﮐﻮﺋﯽ ﺗﺎﺭُﻭ ﺑﻦ ﺑﯿﭩﮭﺎ ﺍﮮ
ﻋﺸﻖ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﺗَﺮﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﻧﺎﮞ ﮐﺮﻧﺎ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺩﺍ ﮐﻢ ﺍﯾﮟ
ﺳِﺮ ﭘﯿﺮﺍﮞ ﺗﮯ ﺩﮬﺮﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
ﺟِﺖ ﭘﯿﺎﺭﯼ ﺳﺐ ﻧﻮﮞ سائیں
ﯾﺎﺭ ﺩﯼ ﺧﺎﻃﺮ ﮨﺮﻧﺎ ﺍﻭﮐﮭﺎ
اے تن میرا جے کنگھی ہوئے
تے میں زلف محبوب دی واواں
پوش میری دی بن جائے جُتِّی
تے میں سوھنے دے پیری آواں
جے سوھنا میرے دکھ وچ راضی
تے میں سکھ نوں چلھے ڈاواں
یار فریداجے مل پوّے سوھنا
تے میں رو رو حال سناواں
کاغذ اُتے لیک لیک کے پُٹھیاں سِدھیاں لیکاں
ھور دھیانے پائیاں ھوئیاں میں اندر دیاں چیکاں
عِشق دِلاں دی مرہم پوجا
محرم جان جہانے
عِشق دِلاں دَر طَبقّ تَنبُو
عرشاں عَرش ٹھِکانے
عِشق دِلاں کر عاشِق کردا
عِشق دِلاں دِیاں جانے
کِیہہ جانن ایہہ بھید دِلاں دے
دُنیا دار سیانے